11 Αυγούστου και 14 Αυγούστου δύο ημερομηνίες χαραγμένες βαθειά στην μνήμη του κάθε Έλληνα. Δύο μέρες που εμείς οι νεότεροι δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ. Αύγουστος 1996 , δύο παλικάρια Ελληνοκύπριοι, άφησαν την τελευταία τους πνοή με βάρβαρο και απάνθρωπο τρόπο από τα χέρια του Τούρκου κατακτητή της Κύπρου. Ο Τάσος Ισαάκ – 24 χρόνων και ο Σολωμός Σολωμού – 26 χρόνων , έρχονται να γράψουν για άλλη μια φορά Ελληνική Ιστορία με το πολύτιμο αίμα τους σε μια εποχή που για κάποιους τα ιδανικά και οι αξίες καταρρέουν.
O Tάσος Ισαάκ, στην προσπάθειά του να βοηθήσει έναν άλλον Ελληνοκύπριο, τον οποίο χτυπούσαν οι Τούρκοι, δέχθηκε επίθεση και έπεσε στο χώμα. Γύρω του μαζεύτηκαν και άλλοι λυσσασμένοι Τούρκοι και μέλη της λεγόμενης αστυνομίας του ψευδοκράτους και άρχισαν να τον κτυπούν αλύπητα με πέτρες, ρόπαλα, λοστούς. Tον χτυπούσαν και τον κλοτσούσαν στο κεφάλι μέχρι που ο ήρωας Tάσος Ισαάκ άφησε την τελευταία του πνοή.
Την ημέρα της κηδείας του Tάσου Ισαάκ, στις 14 Αυγούστου, ημέρα κατάληψης της Αμμοχώστου, ξεκινούσε για την αθανασία ένας άλλος ήρωας. Είχε ορκιστεί για εκδίκηση και τίποτε δεν τον σταματούσε.
Όταν τελείωσε η κηδεία, ομάδα από διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς το οδόφραγμα της Δερύνειας για να εναποθέσουν στεφάνια και λουλούδια στο χώρο της θυσίας του Tάσου Ισαάκ. Η σκηνή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, όταν εμφανίστηκαν και πάλι οι Τούρκοι άρχισαν τον πετροπόλεμο. Ξαφνικά ξεπετάχτηκε μπροστά από τους διαδηλωτές ο Σολωμός Σολωμού και ξεφεύγοντας από τα χέρια των Ειρηνευτών ανέβηκε στον ιστό για να κατεβάσει την τουρκική σημαία. Ο Σολωμός όμως ήταν αποφασισμένος. Τώρα ή ποτέ και άρχισε να σκαρφαλώνει στον ιστό. Οι Τούρκοι άρχισαν να τον πυροβολούν, μέχρι που ο Σολωμός Σολωμού έπεσε νεκρός από σφαίρα στο λαιμό. Στη συνέχεια άρχισαν να ρίχνουν προς τους διαδηλωτές. H σωρός του Σολωμού απομακρύνθηκε από την περιοχή. Αρκετά άτομα τραυματίστηκαν από τις σφαίρες των Τούρκων.
Μπορεί τα προβλήματα της καθημερινότητας να μας απασχολούν έντονα και να έχουμε στραμμένη εκεί την προσοχή μας , δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε δύο παιδιά που θυσίασαν την ζωή τους για την πατρίδα τους, για τις αξίες και τα ιδανικά τους…για την ελληνική μας σημαία.
Τουλάχιστον, ας αφήσουμε τη νεολαία να θυμάται. Ας αφήσουμε τους νέους -γιατί εκείνοι τελικά γράφουν την ιστορία- να αντισταθούν. Αφήστε τους νέους να περισώσουν την εθνική μας αξιοπρέπεια …Αφήστε μας, λοιπόν, ν’ αντισταθούμε…
« Λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους… είναι καταδικασμένοι σε αφάνεια!»
Με τιμή,
Μακρίδης Νικόλαος
Περιφερειακός Σύμβουλος Κεντρικής Μακεδονίας
- Περιφερειακής Ενότητας Πιερίας
