Η σημερινή μέρα (παγκόσμια ημέρα της Ερυθράς
χειρός) καθιερώθηκε, για να υπενθυμίζει σε όλους εμάς την εκμετάλλευση των
παιδιών, παρά την θέληση τους, στον πόλεμο. Ένα παιδικό χεράκι μέσα στο αίμα
και έναν λευκό στρατιώτη να μας λέει STOP
σε αυτήν την μορφή κακοποίησης, αποτελεί το σύμβολο αυτής της μέρας.
Την παιδική ηλικία με το παιχνίδι , την
ανεμελιά και τα μαθητικά χρόνια , δεδομένα σε εμάς, κάποιες χιλιάδες παιδιά την
χάνουνε, γιατί γίνονται για άλλη μια φορά εύκολα θύματα κακοποίησης του
ανθρώπινου παραλογισμού κάνοντας τα αυτήν την φορά ‘’παιδιά-στρατιώτες’’.
Πολλοί ως γονείς αλλά και πολίτες μιας ελεύθερης χώρας θα μπορούσαν να γράψουν άπειρα άρθρα
και να συζητούν ατέρμονα για ένα τέτοιο θέμα.
Όλα όμως ‘’περισσεύουν’’ μπροστά σε μια ζωντανή μαρτυρία ενός
αθώου παιδιού :
Η
15 χρονη Madeleine από το Κονγκό κατέθεσε για όσα έζησε στα
Ηνωμένα Έθνη ως «παιδί στρατιώτης».
«Η χώρα μας ήταν σε σύγκρουση εκείνο το διάστημα. Έγινα ‘’παιδί-στρατιώτης’’ επειδή δεχόμασταν επίθεση και δεν υπήρχε κανείς να μας υπερασπιστεί. Με άρπαξαν και δεν πρόλαβα να αποχαιρετήσω τους γονείς μου.
Την πρώτη μέρα στο στρατόπεδο η εκπαίδευση ήταν σκληρή. Δεν ξέρω καν πως έμαθα να σκοτώνω. Όταν πήρα το πρώτο μου όπλο ήταν πολύ δύσκολα, το σώμα μου έτρεμε, είχα φοβηθεί . Στην συνέχεια έγινε απόλαυση να έχεις όπλο και να σκοτώνεις, μερικές φορές κόβαμε και λαιμούς. Δεν μπορώ να σας πω πόσους σκότωσα , απλά άφηνα πτώματα πίσω μου.
Μας έδιναν μαριχουάνα , καπνίζαμε, πίναμε και αυτά μας έκαναν να αισθανόμασταν καλύτερα. Μας έδινε αγριότητα παρόμοια με αυτήν των ζώων.
Είχα ακόμη να αντιμετωπίσω και την σεξουαλική βία. […]
Ήμουν εκεί δύο χρόνια πριν με σώσει μια ΜΗ κυβερνητική οργάνωση . Πολλοί όμως από τους φίλους μου δεν είχαν την ίδια ευκαιρία με μένα».
Στο τέλος συμπληρώνει :
«Τι κάναμε για να αξίζουμε αυτήν την τραγωδία. Νομίζω ότι ο κόσμος μας χρωστά ένα ΣΥΓΝΩΜΗ γι’ αυτό το μη αναστρέψιμο έγκλημα . Κυρίες και Κύριοι σας ευχαριστώ».
«Η χώρα μας ήταν σε σύγκρουση εκείνο το διάστημα. Έγινα ‘’παιδί-στρατιώτης’’ επειδή δεχόμασταν επίθεση και δεν υπήρχε κανείς να μας υπερασπιστεί. Με άρπαξαν και δεν πρόλαβα να αποχαιρετήσω τους γονείς μου.
Την πρώτη μέρα στο στρατόπεδο η εκπαίδευση ήταν σκληρή. Δεν ξέρω καν πως έμαθα να σκοτώνω. Όταν πήρα το πρώτο μου όπλο ήταν πολύ δύσκολα, το σώμα μου έτρεμε, είχα φοβηθεί . Στην συνέχεια έγινε απόλαυση να έχεις όπλο και να σκοτώνεις, μερικές φορές κόβαμε και λαιμούς. Δεν μπορώ να σας πω πόσους σκότωσα , απλά άφηνα πτώματα πίσω μου.
Μας έδιναν μαριχουάνα , καπνίζαμε, πίναμε και αυτά μας έκαναν να αισθανόμασταν καλύτερα. Μας έδινε αγριότητα παρόμοια με αυτήν των ζώων.
Είχα ακόμη να αντιμετωπίσω και την σεξουαλική βία. […]
Ήμουν εκεί δύο χρόνια πριν με σώσει μια ΜΗ κυβερνητική οργάνωση . Πολλοί όμως από τους φίλους μου δεν είχαν την ίδια ευκαιρία με μένα».
Στο τέλος συμπληρώνει :
«Τι κάναμε για να αξίζουμε αυτήν την τραγωδία. Νομίζω ότι ο κόσμος μας χρωστά ένα ΣΥΓΝΩΜΗ γι’ αυτό το μη αναστρέψιμο έγκλημα . Κυρίες και Κύριοι σας ευχαριστώ».
Έχω μια κόρη και δε θα μπορούσα να φανταστώ το δικό μου παιδί
στη θέση της Madeleine.Επειδή δε συμβαίνει στο δικό μας παιδί
δεν σημαίνει ότι δε θα πρέπει να μας αφορά, ενώ ακόμα πιο τραγικό είναι πως για
αυτή τη μαζική δολοφονία των παιδικών ψυχών ΔΕΝ ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ.
Μπενέτη Ολυμπία
Υπεύθυνη στον τομέα γονέων-κηδεμόνων και παιδιών
του συνδυασμού για την «Νέα Εποχή για την Κατερίνη»
